Van Plimmerton naar Marahau
Door: Wij
Blijf op de hoogte en volg Frank & Johan
22 Januari 2013 | Nieuw Zeeland, Marahau
Op tijd vertrokken om de ferry te halen. De overtocht duurt normaal gesproken 3 uur, echter. was het nu 4.5 uur. Toch wel vervelend want we moesten toch nog een eindje rijden om in Marahau aan te komen. Het was een tocht van. 4 tot 5 uur. We hadden voor de zekerheid toch maar even onze accomodatie gebeld dat het iets later werd. Eenmaal aangekomen in ons huisje ( net landalgreenparcs :-) :-) :-) :-) :-) :-) ) hadden we een mooi uitzicht over de oceaan. ( ik zeg de zee maar dat mag niet van frank ). Voordat we gingen slapen hadden we onze beide rugzakken gepakt zodat we de volgende dag de ''Abel Tasman Coast Track '' konden gaan doen. De rugzakken wogen toch best zwaar maar het was volgens de beschrijving een ''easy going track''.
Dus wij vertrokken de volgende dag met goede moed en mooi weer op pad. Het begin van tocht verliep soepel.We werden tijdens het wandelen getrakteerd op mooie vergezichten, groene bossen en mooie baaien. Wat wil je nog meer. Maar na een uurtje of 3 werd het toch wel wat zwaarder. De klim omhoog werd stijler en de rugzak leek zwaarder. Heb in mijzelf (Johan) flink lopen vloeken en dacht waar ben ik aanbegonnen. Tijdens het lopen kwamen we Benjamin tegen die ook net als wij tot ''de club'' behoorde :-) :-) :-) en waarmee wij zijn opgelopen naar onze eerste stop '' angorache hut ''.
Op dag 2 scheidde onze wegen en zijn wij verder gegaan met onze track richting Barkbay hut. We moesten de hightide route nemen en dat was 3.8 km langer en dus een uurtje langer lopen. Wederom mooie dingen gezien w.o watervallen. Over de hangingbridge lopen was voor Frank best spannend. Het was een 47 meter lange brug op grote hoogte. En wederom een track met veel stijgingen en dalen.
De derde dag ging de track verde naar de awora hut. We. moesten eigenlijk de lowtide route nemen naar dat was een ongunstige tijd. Gelukkig vertelde de Parkranger dat we over een bruggetje konden lopen die net vernieuwd was omdat de oude door de regen was weggeslagen.
De vierde dag op weg naar Whariwharangi. De mooiste wandeling is tot het laatst bewaard. Het is hier stuk rustiger met mensen. We moesten door de rivier lopen, want dat was de enigste mogelijkheid. De lowtide was tussen half acht en half twaalf s'morgens. Om kwart voor tien staat het water via de rivierbedding het laagst, nl kniehoogte. Gelukkig, we zijn ook niet hoger dan onze knieen nat geworden. Alhoewel het er zwaar was besloten we de vier uur durende wandeling te verlengen met een uur door naar Seperation Point te gaan. Hier zouden zeehonden en pinguins te zien zijn. HELAAS, HELAAS, bij dit punt aangekomen te zijn schoot het bij frank in zijn linker kuit en kon bijna niet meer op zijn been staan! Johan daalt verder af en heeft zeehonden, vogels en kwallen bespot, helaas geen pinguins. Ondertussen kon frank zijn kuit masseren. De wandeling nar de hut zou normaliter een uur duren, maar Frank strompelt met Johan in 2 uur naar de hut. Daar goed opgevangen door een andere ranger. Het was al wel duidelijk dat frank de volgende dag de tocht niet kon afmaken. Het probleem is dat de hut zo afgelegen ligt dat alleen te voet te bereiken is. De terugweg wordt per helikopterof als de oceaan rustig is, per boot. Gelukkig is de volgende dag mooi weer en kunnen we per boot via apple tree bay . Frank wordt leterlijk door mannen op handen gedragen om in de boot te komen. Johan mag via Apple Tree bay een uurtje wandelen om de auto op te halen om Frank in een ander badplaats te kunnen ophalen.
Dus wij vertrokken de volgende dag met goede moed en mooi weer op pad. Het begin van tocht verliep soepel.We werden tijdens het wandelen getrakteerd op mooie vergezichten, groene bossen en mooie baaien. Wat wil je nog meer. Maar na een uurtje of 3 werd het toch wel wat zwaarder. De klim omhoog werd stijler en de rugzak leek zwaarder. Heb in mijzelf (Johan) flink lopen vloeken en dacht waar ben ik aanbegonnen. Tijdens het lopen kwamen we Benjamin tegen die ook net als wij tot ''de club'' behoorde :-) :-) :-) en waarmee wij zijn opgelopen naar onze eerste stop '' angorache hut ''.
Op dag 2 scheidde onze wegen en zijn wij verder gegaan met onze track richting Barkbay hut. We moesten de hightide route nemen en dat was 3.8 km langer en dus een uurtje langer lopen. Wederom mooie dingen gezien w.o watervallen. Over de hangingbridge lopen was voor Frank best spannend. Het was een 47 meter lange brug op grote hoogte. En wederom een track met veel stijgingen en dalen.
De derde dag ging de track verde naar de awora hut. We. moesten eigenlijk de lowtide route nemen naar dat was een ongunstige tijd. Gelukkig vertelde de Parkranger dat we over een bruggetje konden lopen die net vernieuwd was omdat de oude door de regen was weggeslagen.
De vierde dag op weg naar Whariwharangi. De mooiste wandeling is tot het laatst bewaard. Het is hier stuk rustiger met mensen. We moesten door de rivier lopen, want dat was de enigste mogelijkheid. De lowtide was tussen half acht en half twaalf s'morgens. Om kwart voor tien staat het water via de rivierbedding het laagst, nl kniehoogte. Gelukkig, we zijn ook niet hoger dan onze knieen nat geworden. Alhoewel het er zwaar was besloten we de vier uur durende wandeling te verlengen met een uur door naar Seperation Point te gaan. Hier zouden zeehonden en pinguins te zien zijn. HELAAS, HELAAS, bij dit punt aangekomen te zijn schoot het bij frank in zijn linker kuit en kon bijna niet meer op zijn been staan! Johan daalt verder af en heeft zeehonden, vogels en kwallen bespot, helaas geen pinguins. Ondertussen kon frank zijn kuit masseren. De wandeling nar de hut zou normaliter een uur duren, maar Frank strompelt met Johan in 2 uur naar de hut. Daar goed opgevangen door een andere ranger. Het was al wel duidelijk dat frank de volgende dag de tocht niet kon afmaken. Het probleem is dat de hut zo afgelegen ligt dat alleen te voet te bereiken is. De terugweg wordt per helikopterof als de oceaan rustig is, per boot. Gelukkig is de volgende dag mooi weer en kunnen we per boot via apple tree bay . Frank wordt leterlijk door mannen op handen gedragen om in de boot te komen. Johan mag via Apple Tree bay een uurtje wandelen om de auto op te halen om Frank in een ander badplaats te kunnen ophalen.
-
23 Januari 2013 - 12:46
Stannie:
Hopelijk herstelt je kuit snel! -
23 Januari 2013 - 13:55
José:
Hoi Johan en Frank. Wederom weer een mooi reisverslag. Jammer dat Frank geblesseerd is. Rustig aan doen nu, en beterschap. Groetjes José xxx
-
23 Januari 2013 - 16:23
Kees En Joke V D Poel:
Hoi Wereld reizigers als jullie thuis komen kan je er een heel mooi boek over schrijven. Hoe is het met Frank zijn kuit gaat het al wat beter. Alweer de groetjes voor jullie.
Pa en Ma. xx. -
23 Januari 2013 - 19:00
Martin En Loes:
Hallo heren, wat is het er mooi, om jaloers op te worden. Frank we hopen dat je snel weer goed kunt lopen. Johan, jij moet Frank zijn kuit maar lekker masseren dan is hij zo weer de oude.
Geniet er nog van, want hier is het maar koud met al die vorst en sneeuw.
-
23 Januari 2013 - 20:33
Bart & Age Belonje/Posthumus.:
Hallo boys, even opschieten ja, wij willen ook zo graag hier onze verhalen kwijt. Vandaag over 2 weken komen wij er aan. bereidt ze alvast maar voor op onze komst. -
23 Januari 2013 - 20:38
Bart & Age Belonje/Posthumus.:
Wat je al niet doet om in de "handen van mannen"te komen, als je maar goed theater kunt maken. -
25 Januari 2013 - 23:53
Helma:
Alweer een mooi reisverslag en hele mooie foto's erbij. En Frank zal wel balen van zijn kuitblessure. Beterschap ermee!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
